Op de gemeenteraad van 18 december 2023 werd voor het het advies besproken over de erkenningsaanvraag van de lokale geloofsgemeenschap Diyanet Rahmet Moskee in Hechtel. Deze aanvraag maakt deel uit van een bredere Vlaamse procedure waarbij lokale geloofsgemeenschappen erkenning kunnen aanvragen om in aanmerking te komen voor subsidies en ondersteuning. De erkenning vereist onder meer een positief advies van zowel de provincie als het lokale bestuur. Dit agendapunt is door de gemeenteraad toen in verkorte procedure goedgekeurd. Op 24 juni 2025 kwam dit dossier opnieuw ter sprake in de gemeenteraad van Hechtel-Eksel. De aanleiding? De voortgang in het erkenningstraject en de nood aan transparantie richting de inwoners. Tijdens deze zitting nam Carine Stevens van Vlaams Belang het woord. Haar tussenkomst was, op zijn zachtst gezegd, weinig overtuigend. Met een betoog dat eerder op suggestie dan op onderbouwde argumentatie leunde, wist ze weinig indruk te maken. Verschillende raadsleden va

De afgelopen weken kregen we als inwoners van Eksel een bittere pil te slikken. Het Argenta-kantoor Eksel sluit definitief, en daarmee verdwijnt ook de laatste bankautomaat in onze deelgemeente. Wat overblijft? Onbegrip, frustratie – en vooral veel vragen. Wat als het gemeentebestuur deze beslissing zélf genomen heeft? Laten we de vraag eens omdraaien. Wat als het gemeentebestuur zelf heeft beslist om in Eksel géén bankautomaat meer te voorzien? Wat als die keuze al maanden geleden gemaakt werd, zonder inspraak of zelfs maar communicatie naar de inwoners toe? Wat als men bewust gekozen heeft om enkel in Hechtel een bankautomaat te plaatsen? Klinkt dat vergezocht? Wij denken van niet. Want de feiten wijzen allemaal in dezelfde richting. De officiële uitleg: Batopin en de dekkingsgraad. Volgens het gemeentebestuur ligt de verantwoordelijkheid bij Batopin, een consortium van vier grootbanken dat de Cashpoints in België uitrolt. Zij zouden geweigerd hebben om een automaat in Eksel te plaat

Op 18 juni verscheen in Het Belang van Limburg een opvallend artikel met de titel: “Einde van politiecommissariaat in Leopoldsburg? Wijkagenten krijgen eigen kantoor in centrum”. De politiezone Kempenland kondigt daarin aan dat het voormalige KBC-kantoor op het Koningin Astridplein in Leopoldsburg wordt omgevormd tot een nieuw wijkkantoor. De boodschap is duidelijk: de politie wil inzetten op nabijheid, zichtbaarheid en laagdrempelige dienstverlening. Een nobel streven, zeker in het licht van de geplande politiefusie waarbij het hoofdcommissariaat verdwijnt en de centrale werking naar Lommel verhuist. Volgens korpschef Marijke Martens is de wijkwerking een essentiële schakel in de politiezorg. Burgemeester Marleen Kauffmann noemt het nieuwe kantoor een krachtig signaal naar de inwoners: een plek waar men letterlijk en figuurlijk dichter bij de wijkagent staat. Maar dan komt het interessante deel: in het artikel wordt vermeld dat “eerder gelijkaardige kantoren al ingericht werden in Pee

In het dagelijkse leven draait voor de meeste mensen alles om henzelf. Hun koffie was te bitter, het verkeer te druk, de buurman groette niet vriendelijk genoeg. De wereld is een spiegel die alleen hun eigen gezicht terugkaatst. Tot er ergens bommen vallen, olieprijzen stijgen of een vlag op z’n kop hangt op een journaal. Dan, plots, verschijnen de zelfverklaarde geopolitieke experts. Mensen die vorige week niet wisten waar Jemen lag, geven vandaag met grootse stelligheid hun mening over de diplomatieke betrekkingen tussen grootmachten. Iedereen lijkt plots een strategie klaar te hebben om de wereldvrede te herstellen — liefst binnen een paar Twitter of Facebook-tekens. En wie zwijgt? De wereldleiders. Zij, die wél over de juiste informatie en macht beschikken, lijken vaak niet méér te doen dan fronsen, vergaderen en vage verklaringen afleggen. Het is een vreemd schouwspel: in tijden van crisis bloeit de meningencultuur. Niet de empathie, niet het luisteren, maar de neiging om zichzelf

Vandaag verscheen er in Het Belang van Limburg een opvallend artikel over een nieuwe beslissing van het Vlaams Parlement die veel gezinnen positief zal stemmen. Voortaan moet netbeheerder Fluvius een vergoeding betalen aan klanten die te lang moeten wachten op hun eindfactuur. En die vergoeding kan oplopen tot 45 euro per maand, of zelfs 90 euro als het zowel gas als elektriciteit betreft. Een belangrijke stap in de richting van meer klantvriendelijkheid én transparantie. Het lijkt erop dat Fluvius steeds meer onder een vergrootglas komt te liggen. Eerder werd het bedrijf al verplicht om compensaties te betalen bij onaangekondigde stroomonderbrekingen – iets waar klanten in het verleden zelden of nooit iets voor terugzagen. De kentering is ingezet: waar vroeger de klant vaak de dupe was van traagheid, onduidelijkheid of storingen, wordt er nu eindelijk gesproken over rechtvaardigheid en vergoeding. Maar het roept ook vragen op. Want wat met andere nutsbedrijven zoals telecomaanbieders

Een sociaal bloedbad in de maak. De recente plannen om werkloosheidsuitkeringen voor 55-plussers af te bouwen, beloven geen kleine hervorming te worden, maar een keiharde realiteit. Nee, dit lijkt uit te draaien op een sociaal bloedbad van formaat. Natuurlijk, er moet iets gebeuren aan structureel misbruik van het systeem. Maar de manier waarop dit nu gebeurt, roept ernstige vragen op. Wie betaalt de echte prijs? De federale overheid lijkt de bal door te schuiven. En waar landt die bal? Juist: bij de lokale besturen. Besturen die anno 2025 al moeite genoeg hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. De kans is reëel dat ze nu nog eens opgezadeld worden met de opvang en begeleiding van tientallen extra kwetsbare burgers. Een concreet voorbeeld: Hechtel-Eksel. Laten we naar onze eigen gemeente kijken. In Hechtel-Eksel zouden naar schatting 100 mensen hun uitkering verliezen. Dat is 1,34% van de beroepsbevolking. Op papier lijkt dat beperkt. Maar in de praktijk zijn dit 100 mensen met elk