De sfeer binnen de thuisverpleging is de laatste maanden ongekend gespannen. Wat zich voorheen kenmerkte door toewijding en menselijkheid, dreigt nu verstikt te worden door onzekerheid en hervormingsdruk. Het zijn niet alleen de ingrijpende plannen van minister Frank Vandenbroucke rond de hervorming van de gezondheidszorg die ons zorgen baren, maar ook de stille, verontrustende erosie binnen onze sector zelf. Als zorgprofessional – én burger – raakt dit mij diep. Zowel op politiek als professioneel vlak staat er veel op het spel: onze beroepsintegriteit, onze vrijheid van handelen, en bovenal de rechten van onze patiënten. Wat ooit draaide rond zorg op maat en nabijheid, wordt steeds meer onderworpen aan controle, standaardisering en efficiëntie-eisen die voorbijgaan aan de menselijke kant van zorg. Daarom nemen wij, geëngageerde zelfstandige thuisverpleegkundigen, het woord. We hebben een open brief opgesteld, gericht aan de minister en aan elke burger die om gezondheidszorg geeft. Ni

Het is 2025, en de zorg voor onze ouderen staat opnieuw onder druk. Hoe is het mogelijk dat, in een tijd waarin overheden aanzienlijke budgetten vrijmaken voor defensie en leeflonen voor migranten, en burgers geconfronteerd worden met diverse besparingsmaatregelen, de rusthuisfactuur voor velen onbetaalbaar blijft? Het is een schrijnende realiteit dat kinderen van rusthuisbewoners vandaag de dag worden lastiggevallen met de vraag om bij te passen, omdat de factuur voor hun ouders simpelweg niet meer te dragen is. De kloof tussen een gemiddeld pensioen en de maandelijkse kostprijs van een rusthuiskamer is onhoudbaar groot. Dit wordt pijnlijk duidelijk uit cijfers zoals die van de grote HLN-Rusthuiswijzer. Terwijl het gemiddelde pensioen in Vlaanderen neerkomt op zo'n €1.701, bedraagt de gemiddelde rusthuisfactuur een duizelingwekkende €2.294. Dit betekent een maandelijks tekort van maar liefst €593 dat door de kinderen moet worden bijgepast. En het probleem wordt alleen maar nijpender:

De recente, schokkende brand in Lommel, waarbij maar liefst 21 Letse arbeidsmigranten onder erbarmelijke omstandigheden bleken te wonen, heeft pijnlijk duidelijk gemaakt wat velen al lang vermoedden: de illegale en vaak mensonterende huisvesting van arbeidsmigranten is een harde realiteit in Vlaanderen. Het kan en mag niet zijn dat deze problematiek niet naar behoren in kaart is gebracht. Deze wildgroei aan onveilige en onmenselijke woonsituaties is een smet op onze samenleving en vereist dringend kordate actie. Het is een fundamentele en uitermate belangrijke taak van het lokale bestuur om de huisvesting van arbeidsmigranten degelijk in kaart te brengen. De gemeente, als dichtste bestuurslaag bij de burger, heeft de verantwoordelijkheid om te weten wie er op haar grondgebied woont, en vooral: onder welke omstandigheden. Het gaat hier niet enkel om administratieve registratie, maar om actieve controle en toezicht. Hoe is het mogelijk dat situaties zoals die in Lommel, waar een dergelij

Op de gemeenteraad van 18 december 2023 werd voor het het advies besproken over de erkenningsaanvraag van de lokale geloofsgemeenschap Diyanet Rahmet Moskee in Hechtel. Deze aanvraag maakt deel uit van een bredere Vlaamse procedure waarbij lokale geloofsgemeenschappen erkenning kunnen aanvragen om in aanmerking te komen voor subsidies en ondersteuning. De erkenning vereist onder meer een positief advies van zowel de provincie als het lokale bestuur. Dit agendapunt is door de gemeenteraad toen in verkorte procedure goedgekeurd. Op 24 juni 2025 kwam dit dossier opnieuw ter sprake in de gemeenteraad van Hechtel-Eksel. De aanleiding? De voortgang in het erkenningstraject en de nood aan transparantie richting de inwoners. Tijdens deze zitting nam Carine Stevens van Vlaams Belang het woord. Haar tussenkomst was, op zijn zachtst gezegd, weinig overtuigend. Met een betoog dat eerder op suggestie dan op onderbouwde argumentatie leunde, wist ze weinig indruk te maken. Verschillende raadsleden va

Vandaag, 21 juni 2025, bracht Het Belang van Limburg een opvallend artikel over de onrust in de Limburgse gemeentehuizen. In meer dan één op de tien gemeenten is recent een algemeen directeur opgestapt of ontslagen. De oorzaken? Eenzaamheid aan de top, politieke druk, of een gebrek aan vertrouwen — het zijn signalen van een systeem dat onder spanning staat. Hoewel Hechtel-Eksel niet expliciet wordt genoemd, kunnen we ons moeilijk van de indruk ontdoen dat ook ons lokaal bestuur niet immuun is voor deze trend. Wie de website van het lokaal bestuur bezoekt, merkt op dat dhr. Robert Verheyen nog steeds als algemeen directeur wordt vermeld. In werkelijkheid wordt deze functie al een zezer geruime tijd waargenomen door mevr. Sofie Vrijsen. Transparantie? Die lijkt ver zoek. Tenminste als onze definitie van transparantie de juiste is, oordeel zelf: "Transparantie betekent dat je helder en open bent, zonder mist of dubbele bodems. Als jouw organisatie transparantie als kernwaarde draagt, dan

De afgelopen weken kregen we als inwoners van Eksel een bittere pil te slikken. Het Argenta-kantoor Eksel sluit definitief, en daarmee verdwijnt ook de laatste bankautomaat in onze deelgemeente. Wat overblijft? Onbegrip, frustratie – en vooral veel vragen. Wat als het gemeentebestuur deze beslissing zélf genomen heeft? Laten we de vraag eens omdraaien. Wat als het gemeentebestuur zelf heeft beslist om in Eksel géén bankautomaat meer te voorzien? Wat als die keuze al maanden geleden gemaakt werd, zonder inspraak of zelfs maar communicatie naar de inwoners toe? Wat als men bewust gekozen heeft om enkel in Hechtel een bankautomaat te plaatsen? Klinkt dat vergezocht? Wij denken van niet. Want de feiten wijzen allemaal in dezelfde richting. De officiële uitleg: Batopin en de dekkingsgraad. Volgens het gemeentebestuur ligt de verantwoordelijkheid bij Batopin, een consortium van vier grootbanken dat de Cashpoints in België uitrolt. Zij zouden geweigerd hebben om een automaat in Eksel te plaat