Op 18 juni verscheen in Het Belang van Limburg een opvallend artikel met de titel: “Einde van politiecommissariaat in Leopoldsburg? Wijkagenten krijgen eigen kantoor in centrum”. De politiezone Kempenland kondigt daarin aan dat het voormalige KBC-kantoor op het Koningin Astridplein in Leopoldsburg wordt omgevormd tot een nieuw wijkkantoor. De boodschap is duidelijk: de politie wil inzetten op nabijheid, zichtbaarheid en laagdrempelige dienstverlening. Een nobel streven, zeker in het licht van de geplande politiefusie waarbij het hoofdcommissariaat verdwijnt en de centrale werking naar Lommel verhuist. Volgens korpschef Marijke Martens is de wijkwerking een essentiële schakel in de politiezorg. Burgemeester Marleen Kauffmann noemt het nieuwe kantoor een krachtig signaal naar de inwoners: een plek waar men letterlijk en figuurlijk dichter bij de wijkagent staat. Maar dan komt het interessante deel: in het artikel wordt vermeld dat “eerder gelijkaardige kantoren al ingericht werden in Pee

Vraag Het onderwerp van deze vraag betreft de toenemende onrusten wereldwijd en de recente sensibiliseringscampagnes van het Crisiscentrum over wat te doen bij droogte, hitte en overstromingen, stel ik mij als burger een bijkomende vraag: Wat kan men doen in geval van een oorlogsconflict of militaire dreiging in Hechtel-Eksel? We zijn woonachtig in Hechtel-Eksel, nabij de vliegbasis van Kleine-Brogel, een strategisch belangrijke locatie. In tijden van verhoogde internationale spanningen vraagt men zich af of er in mijn omgeving voldoende voorzorgsmaatregelen zijn getroffen voor de bevolking. Concreet willen we het volgende graag weten: Zijn er in Eksel of de nabije omgeving schuilkelders beschikbaar voor burgers? Waar bevinden deze schuilplaatsen zich en hoe kunnen we daar toegang toe krijgen in geval van een noodsituatie? Zijn er specifieke richtlijnen of voorbereidingen die wij als buurtbewoners moeten treffen? Ik begrijp dat het Crisiscentrum al veel inspanningen levert om burgers v

In het dagelijkse leven draait voor de meeste mensen alles om henzelf. Hun koffie was te bitter, het verkeer te druk, de buurman groette niet vriendelijk genoeg. De wereld is een spiegel die alleen hun eigen gezicht terugkaatst. Tot er ergens bommen vallen, olieprijzen stijgen of een vlag op z’n kop hangt op een journaal. Dan, plots, verschijnen de zelfverklaarde geopolitieke experts. Mensen die vorige week niet wisten waar Jemen lag, geven vandaag met grootse stelligheid hun mening over de diplomatieke betrekkingen tussen grootmachten. Iedereen lijkt plots een strategie klaar te hebben om de wereldvrede te herstellen — liefst binnen een paar Twitter of Facebook-tekens. En wie zwijgt? De wereldleiders. Zij, die wél over de juiste informatie en macht beschikken, lijken vaak niet méér te doen dan fronsen, vergaderen en vage verklaringen afleggen. Het is een vreemd schouwspel: in tijden van crisis bloeit de meningencultuur. Niet de empathie, niet het luisteren, maar de neiging om zichzelf

Vandaag verscheen er in Het Belang van Limburg een opvallend artikel over een nieuwe beslissing van het Vlaams Parlement die veel gezinnen positief zal stemmen. Voortaan moet netbeheerder Fluvius een vergoeding betalen aan klanten die te lang moeten wachten op hun eindfactuur. En die vergoeding kan oplopen tot 45 euro per maand, of zelfs 90 euro als het zowel gas als elektriciteit betreft. Een belangrijke stap in de richting van meer klantvriendelijkheid én transparantie. Het lijkt erop dat Fluvius steeds meer onder een vergrootglas komt te liggen. Eerder werd het bedrijf al verplicht om compensaties te betalen bij onaangekondigde stroomonderbrekingen – iets waar klanten in het verleden zelden of nooit iets voor terugzagen. De kentering is ingezet: waar vroeger de klant vaak de dupe was van traagheid, onduidelijkheid of storingen, wordt er nu eindelijk gesproken over rechtvaardigheid en vergoeding. Maar het roept ook vragen op. Want wat met andere nutsbedrijven zoals telecomaanbieders

Een sociaal bloedbad in de maak. De recente plannen om werkloosheidsuitkeringen voor 55-plussers af te bouwen, beloven geen kleine hervorming te worden, maar een keiharde realiteit. Nee, dit lijkt uit te draaien op een sociaal bloedbad van formaat. Natuurlijk, er moet iets gebeuren aan structureel misbruik van het systeem. Maar de manier waarop dit nu gebeurt, roept ernstige vragen op. Wie betaalt de echte prijs? De federale overheid lijkt de bal door te schuiven. En waar landt die bal? Juist: bij de lokale besturen. Besturen die anno 2025 al moeite genoeg hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. De kans is reëel dat ze nu nog eens opgezadeld worden met de opvang en begeleiding van tientallen extra kwetsbare burgers. Een concreet voorbeeld: Hechtel-Eksel. Laten we naar onze eigen gemeente kijken. In Hechtel-Eksel zouden naar schatting 100 mensen hun uitkering verliezen. Dat is 1,34% van de beroepsbevolking. Op papier lijkt dat beperkt. Maar in de praktijk zijn dit 100 mensen met elk

In België is het niet verplicht om een trajectcontrole aan te kondigen met een verkeersbord. Wel moet een camera die filmt op het openbaar domein voorzien zijn van een bord dat voldoet aan de privacywetgeving. Lees "Waarschuwing voor trajectcontroles verdwijnt (en dat heeft al wat Vlamingen veel geld gekost)" Wel dient een camera die filmt op het openbaar domein voorzien te zijn van een bord conform de privacywetgeving. De basisregelgeving rond snelheidscontroles, waaronder trajectcontrole, is vastgelegd in de Wegcode en het Koninklijk Besluit van 12 oktober 2010. Dit besluit bepaalt de goedkeuring, ijking en installatie van meettoestellen die gebruikt worden voor snelheidscontrole. Daarnaast kunnen lokale besturen en politiezones zelf trajectcontroles installeren. Voor camera-installaties langs wegen die onder beheer van het Agentschap Wegen en Verkeer (AWV) vallen, moeten zij een domeininnamevergunning aanvragen en de installatie vooraf aanmelden. Wil je weten waar trajectcontroles z